در گفتگوهای روزمره کلمه سیاست، سیاسی و سیاستمدار بسیار به کاربرده می‌شود، اما اگر از گوینده پرسیده شود منظور دقیق شما از سیاست چیست به سختی می‌تواند به این سؤال جواب دهد. در ادبیات گذشته کلمه سیاست به دو معنا تعریف می‌شده است. اولین معنای آن «زیرکی» ، «حیله گری» و «رندی» است که واژه‌ای مانند «سیّاس» به همی معنا استفاده می‌شده است. در ادبیات کهن ایران هم چنین سیاست به معنای «تنبیه» و «شکنجه» یا «مجازات» هم به کاربرده می‌شده است. نهایتاً به نظر می‌رسد لفظ سیاست در این دو معنا چندان بار معنایی مثبتی نداشته است و نهایتاً به نوعی دل‌زدگی عمومی از این لفظ منجر می‌شده است. در ادبیات و فرهنگ رایج امروز نیز «سیاسی کار» دارای معنای مثبتی نیست.


اما برخلاف ادبیات رایج و عمومی در زبان فارسی، در مغرب زمین سیاست (Politics) لزوماً در شکل منفی و ریشه منفی مورد استفاده قرار نگرفته و دارای ریشه معنایی متفاوتی است.

تاریخ مفهوم امروزی سیاست ریشه در تحولاّت تاریخی دارد که به پیدایش «سیاست» (Politics) امروزی منجر شده است.

سیاست به مثابه مطالعه‌ی دولت شهر:

 
در یونان باستان ساختار سیاسی دولت – شهر (Polis) به عنوان ساختاری ضد ساختار استبدادی اُیکس (Oikos) که نوعی پادشاهی بود شکل گرفت. رشد رژیم سیاسی تساوی گرا و مشارکت محور میان شهروندان آتن باستان باعث شکل گیری مفهوم جدیدی از پلیس (polis) میان فلاسفه سیاسی، نویسندگان و تاریخ نگاران شد.

کتاب سیاست ارسطو به مطالعه نظام مند پلیس (شهر)، ساختارها و شهروندانش مرتبط است. البته توجه داشته باشید که با ترجمه کتاب‌های ارسطو به عربی بعد از اسلام، کلمه  polisب ه مدینه در متون فلسفه اسلامی ترجمه شد که در آثار فیلسوفان مهمی مانند فارابی و یا ابن سینا دیده می‌شود.

کلمه سیاسی یا (Political) در آثار ارسطو به معنای گفتگوی دو طرفه و همه جانبه در مجامع عمومی شهر درباره‌ی موضوعات مهمی که در آینده رخ خواهد داد آمده است. این واژه در بعد از قرون وسطی و دوران مدرن دارای معانی جدیدی شد که ادراک آن برای تحلیل ما از سیاست مفید به نظر می رسد.

تعریف سیاست در جهان مدرن:

سیاست می‌تواند به عنوان یکی از چهار شکل زیر تعریف شود:
سیاست

1- سیاست به عنوان یک فعالیت:

طبق این تعریف سیاست فعالیتی است که به شکل نیمه وقت و یا تمام وقت توسط سیاستمداران انجام می‌شود. آن‌ها با تصمیماتی جمعی سروکار دارند که نظام سیاسی را که در آن زندگی می‌کنند تحت تأثیر قرار می‌دهد. این نظام سیاسی می‌تواند یک زیربخش مانند شورای ده یا بخشداری باشد و یا با عالی‌ترین سطح حکومت سروکار داشته باشد. در اکثر کشورها میان سیاست مدارانی که به شکل حرفه‌ای به دنبال سیاست هستند و مردم عادی که نقش حداقلی در سیاست دارند تفاوت وجود دارد. بنابراین در این تعریف سیاست عنوان کارکرد گروه اول در نظر گرفته می‌شود.

2-سیاست به عنوان امور جاری:

برای برخی از مردم غیر علاقه‌مند به امور سیاسی، سیاست بخشی از زندگی است که آنان نمی‌خواهند در آن درگیر شوند. حتی برای عده‌ای سیاست امری خطرناک است و از آن اجتناب می‌کنند. اما برای برخی مردم سیاست امری جذاب است و همان گونه که از تیم‌های ورزشی حمایت می‌کنند به طرفداری از گروه‌ها و چهره‌های سیاسی هم می‌پروراند. برای این افراد خواندن روزنامه، بحث کردن درباره‌ی عملکرد سیاست مداران، احزاب و گروه های سیاسی و .... نمونه‌ای از کنش سیاسی است. واژه مشابه و نزدیک به این موضوع «زندگی سیاسی» است.

3-سیاست به عنوان آن چه دولت انجام می‌دهد

طبق برخی تعاریف سیاست به آن چه توسط دولت ها انجام می شود خلاصه می گردد.برای حکومت کردن باید به کنترل کردن پرداخت و تمام جوامع توسط حکومت ها و یافرادی با کنترل روبرو هستند. بر مبنای این تعریف ، به اعمال آن افرادی که – چه یک فرد و چه حکومت- به کنترل کردن جامعه مشغولند، سیاست می‌گویند. در واقع بر این مبنا هر آن چه دولت انجام می‌دهد سیاست محسوب می‌شود.

4-سیاست به عنوان تعارض و راه حل تعارض

از این منظر، تعارض به معنای وسیع کلمه، شامل هر شکل از عدم تفاهم می‌شود. تمام روابط بین گروهی دچار و جود تفاوت‌ها در اهداف و روش‌ها هستند. این منازعات از منازعات مخفی و کلامی آغاز می‌شود و به منازعات فیزیکی در حد اعلای کلمه‌ می انجامد. از این منظر، مفروض بنیادین این است که تعارض و عدم تفاهم امری عمومی در جامعه است. مردم درباره‌ی آن چیزهایی که باید به دست آیند و روش‌های دست‌یابی به آن‌ها، دچار متعارضند. بنابراین اگر تعارض در جامعه وجود نداشته باشد نیازی به سیاست نیست.

اگرچه در افکار عمومی سیاست دارای معنایی منفی مانند حیله گری و یا مجازات بوده و حداکثر به معنای دانش دهنده حکومت کردن است و با ساختار اداری و سازمانی حکومت سروکار دارد اما دانشمندان علوم سیاسی دارای تعاریف گسترده تری از معنای اولیه مدنظر عموم مردم هستند

در واقع بر مبنای این نظر، منابع کمیاب قدرت، ثروت، منزلت در جامعه مورد تقاضای افراد و گروه‌های مختلف هستند و هر کدام می‌کوشند که این منابع کمیاب را به خود اختصاص دهند.

این رقابت‌ها و عملکردها بر سر منابع نایاب و کمیاب به تعارض می انجامد و در عین حال  روش های حل تعارض از روش های عقلانی تا روش های خشونت آمیز وجود دارد.

در واقع سیاست به این تعارضات و روش های حل این تعارضات در سطح اجتماع و جامعه انسانی اشاره دارد.

به گزارش افکارنیوز، یک روزنامه آمریکایی تصریح کرد اظهارات ضدایرانی تیلرسون موجب شد تا او در سفر به عراق، مورد استقبال گرم قرار نگیرد.
این روزنامه نوشت: «رکس تیلرسون» وزیرخارجه آمریکا بعد از یک سفر کوتاه مدت 2 ساعته به افغانستان؛ وارد عراق شد اما در بغداد مورد استقبال گرم قرار نگرفت. دولت عراق مخالف دستور کار آمریکا برای منزوی ساختن تهران، یکی از متحدان مهم بغداد است.
نیویورک‌تایمز سپس تشریح می‌کند: چالش‌های دیپلماتیک‌ آمریکا در عراق، میدان مینی است از منافع ضد و نقیض. در این میدان مین از یک‌سو «داعش» قرار دارد که آخرین سنگرهایش را در عراق هم تسلیم کرد و از سویی هم گروه‌های فراوان مخرب در این کشورند که بر سر پر کردن خلأ موجود با هم در حال جنگیدن هستند.
هفته گذشته ارتش عراق در یک زورآزمایی با بارزانی، شهر «کرکوک» را از تصرف آنها درآورد.
در سال 2014 «داعش» در عراق ظهور کرد و در این سرزمین پیشروی کرد و تقریبا یک‌سوم از خاک این کشور را تحت تصرف خود درآورد.
شبه نظامیان داخل عراق را سرلشکر «قاسم سلیمانی» فرمانده ایرانی آموزش داده و هدایت می‌کند.
حتی بعضی از قانونگذاران عراقی این شبه‌نظامیان را بازوی «سپاه پاسداران» می‌دانند.
البته این نیروهای نظامی مردمی از فرماندهی ارتش عراق هم دستور می‌گیرند و در پاسگاه‌های ارتش عراق پرچم‌ها و بنرهای مذهب «تشیع» را برافراشته می‌کنند.
عبادی هم از این میلیشیاها حمایت کرده و در بیانیه‌ای گفته است: «این نظامیان، هم‌میهنان عراقی ما هستند که جانشان را در راه دفاع از میهن نثار کرده‌اند. هیچ طرفی حق ندارد در امور داخلی عراق دخالت کند و یا تصمیم بگیرد که عراقی‌ها چه کار باید بکنند.»
تیلرسون در یک کنفرانس خبری در ریاض که «عادل الجبیر» وزیر خارجه عربستان هم در آن حضور داشت اعلام کرد: «میلیشیاهای ایرانی که در عراق حضور دارند حالا که جنگ با داعش رو به انتهاست؛ باید به خانه‌شان برگردند.»
البته مشاوران تیلرسون متعاقبا سعی کردند که قضیه را لوث کنند و گفتند که تیلرسون در این اظهارنظر منظورش این بود که فرماندهی ارتش عراق باید یک زنجیره متحد باشد.
اما دولت «ترامپ» که همواره مواضعش در مورد ایران کاملا قاطع و سرسختانه است به دفعات تحرکات ایران در منطقه را تقبیح و تهدید کرده که توافق هسته‌ای ایران را منسوخ خواهد کرد. این مواضع تند ترامپ علیه ایران، عراقی‌ها را ناراحت کرده است.
«احمد الاسدی» سخنگوی نیروهای بسیج مردمی عراق در پارلمان عراق اظهارات تیلرسون را غیرقابل قبول و یک اتهام‌زنی دروغ نامیده و گفت: «اظهارات تیلرسون ناشی از خامی و بی‌تجربگی اوست».
با همین هدف عبادی به منظور تحکیم روابط کشورش با عربستان؛ روز یکشنبه وارد ریاض شد و تیلرسون هم همزمان در ریاض حضور داشت.
تیلرسون صبح روز دوشنبه محرمانه با یک هواپیمای نظامی از ریاض وارد افغانستان شد. این سفر دزدکی فقط 2 ساعت طول کشید و تیلرسون فقط در اصلی‌ترین پایگاه هوایی آمریکا در افغانستان مستقر شد و در آنجا با مقامات این کشور دیدار کرد. سفر تیلرسون به عراق هم از پیش اعلام نشده بود. دزدکی بودن این سفرها به دلیل ناآرام بودن اوضاع این کشورهاست. بعد از 15 سال جنگ و از دست رفتن هزاران انسان و صرف هزارها میلیارد دلار؛ هنوز آمریکا در هر دو کشور با مشکلات سرکش و رام‌نشدنی مواجه است.
تیلرسون در افغانستان حتی به سفارت آمریکا در کابل که به شدت تحت محافظت قرار دارد و یا حتی به کاخ‌ ریاست‌جمهوری که آن هم تحت مراقبت شدید حفاظت می‌شود نرفت. این سفرهای دزدکی خود گواه آن است که حضور آمریکا همچنان با مشکلاتی جدی همراه است.